Mimi El Gato

Vakantie!

Eindelijk vakantie! We hadden er ontzettend veel zin in na een drukke zomer waarin we (te) weinig hadden kunnen genieten van het mooie zomerweer. We besloten naar de camping te gaan waar we vijf jaar geleden ook al eens waren. Camping Sanguli in Salou ligt op de grens van Salou en Cambrils. In september is het er vrijwel altijd mooi weer, en het was leuk na al die jaren weer eens terug te gaan.

Op zondag vertrokken we vanaf Eindhoven naar Reus. Het was (ook in Nederland) lekker weer, en alhoewel ik niet zo'n fan van vliegen ben was het een prima vlucht. Weinig turbulentie en bij aankomst bleek het ook in Spanje prachtig weer te zijn. Dat zou het ook alle dagen blijven gelukkig.

De camping was, ondanks dat de vakantieperiode in Nederland voorbij was, druk bezet. Er zaten vooral Spaanse families met kinderen in de huisjes om ons heen, en na een paar dagen zagen we een van die meisjes met een klein zwerfkatje rondlopen. Het beestje zag er vrolijk uit, en leek alle aandacht prima te vinden. Wij zijn allebei gek van katten, dus ook van dit beestje werden we helemaal blij.

Parkeerplaats

Na een paar dagen kwam het meisje naar ons toe gelopen zodat we hem konden aaien. Ik vroeg haar waar het katje vandaan kwam en ik maakte uit haar verhaal op dat het beestje op de parkeerplaats woonde. Dus toen het meisje na een paar dagen met haar ouders vertrokken leek te zijn, zijn we naar de parkeerplaats gelopen. Daar liep hij inderdaad rond, en we besloten hem een beetje melk te geven. Dat was natuurlijk pas het begin, want na de melk volgden een paar stukjes pannenkoek. En toen hij heel hongerig bleek te zijn besloten we een blikje kattenvoer te halen. Toen hij dat op had plofte hij - letterlijk - op een stoel op ons terrasje neer, en bleef de hele middag bij ons liggen. Nu wist hij ons natuurlijk te vinden, dus de volgende dag stond hij al weer vroeg voor de deur. Hij at, hij speelde en vervolgens viel hij in slaap.





















De dierenarts

Ondertussen hadden we allebei al bedacht dat het heel onverstandig is zo'n beestje mee te nemen naar Nederland. Er had zelfs net iets over in de krant gestaan dus dat was geen gespreksonderwerp en ook geen optie. Bovendien had je dan een paspoort nodig, een vaccinatie tegen Rabies van 21 dagen oud en het beestje moet gechipt zijn. En we waren er nog maar twee dagen, dus praktisch gezien kon het ook gewoon niet. Maar we hadden wel bedacht dat we die dagen dat we er waren goed voor hem moesten zorgen. Dus toen we zagen dat hij heel veel vlooien had besloten we een vlooienkam te kopen. Maar waar vind je die in Spanje? Via internet vonden we een dierenwinkel in Cambrils, en omdat we daar toch elke dag naartoe fietsten besloten we langs te gaan. De dierenwinkel was alleen niet echt een dierenwinkel. We moesten aanbellen en eenmaal binnen bleek het een soort dierenkliniek te zijn. We werden te woord gestaan door een dierenarts. Het was een beetje een gek gesprek, want hij stelde allerlei vragen over 'onze' kat die helemaal niet van ons was en op veel vragen hadden we ook geen duidelijk antwoord. Hij zal het vast gek gevonden hebben, maar uiteindelijk vertrokken we desondanks met een anti-vlooien middeltje.

Naar huis

Ook op de laatste dag stond 'ons' katje weer vrolijk voor onze deur en ineens bekroop me een heel naar gevoel. Het waren maar drie dagen, maar ik was zo gehecht aan hem geraakt. Het idee dat hij achter moest blijven maakte me vreselijk verdrietig. Maar ik wist dat het niet anders kon, dus ik probeerde me er overheen te zetten. We pakten onze koffers, en toen het tijd was om te gaan lag Mimi (zo hadden we hem inmiddels genoemd) lekker te spelen op het terras. We hebben hem een laatste knuffel gegeven, en zijn in de taxi gestapt. Ik deed mijn best niet te huilen, en dat lukte aardig totdat we in het vliegtuig stapten. Ik geloof dat ik de hele vlucht non-stop gehuild heb.

Een toekomst

En toen waren we ineens weer thuis. Ik dacht dat het nare gevoel gauw over zou gaan maar dat gebeurde niet. Ik kon me niet herinneren wanneer ik me voor het laatst zo naar had gevoeld. Ik had geen zin in eten en kon alleen maar denken aan het poesje wat we achter hadden gelaten. We hadden een paar keer gemerkt dat de mensen in de huisjes om ons heen niet van katten hielden. Ik had iemand naar haar zien schoppen, en ik had een andere vrouw gezien die haar probeerde te slaan met een krant. Dus zou iemand anders hem eten geven? Nee, we wisten zeker dat dat niet zo zou zijn. Ook lazen we dat de camping in november dicht gaat. Wat gebeurt er dan? Ik wilde er niet over nadenken.

De mail

We waren woensdagmiddag teruggekomen en woensdagavond bedachten we dat we moesten proberen hem naar Nederland te halen. Maar hoe moet dat? Wij hier, het katje 3200 kilometer verderop. Het enige wat ik kon verzinnen was een mail sturen naar de dierenarts van de kliniek waar we geweest waren en hem de situatie voorleggen. Want wat hadden we nodig?

- Een paspoort voor de kat
- Een inenting tegen Rabies
- Een chip zodat hij teruggevonden wordt als hij kwijt raakt

Met Google Translate hebben we een Spaanse mail in elkaar gezet met behulp van het beetje Spaans wat ik zelf kan. Ik denk dat de dierenarts wel een beetje geglimlachd heeft toen hij hem kreeg, want we schreven een hele dramatische mail: dat we niet meer konden eten en slapen totdat we zeker wisten dat het beestje bij ons was. En dat was eigenlijk nog waar ook.

"This is not a hotel"


Nadat we de mail verstuurd hadden was er een klein beetje opluchting. Want wie weet kwam het allemaal goed! Het spannende wachten op antwoord brak nu aan. En dat liet lang op zich wachten... op donderdagmiddag wilde ik niet langer afwachten, en ik besloot te bellen naar de dierenkliniek. We wisten dat de dierenarts een beetje Engels sprak, dus ik hoopte dat ik hem aan de telefoon zou krijgen. En zowaar, dat lukte! Ik vroeg hem of hij de mail ontvangen had. Daarop begon hij te lachen en zei dat hij het gelezen had. Hij vertelde dat het allemaal mogelijk was, maar toen moest ik hem nog de belangrijkste vraag stellen: mocht Mimi drie weken bij hem blijven? Want pas na drie weken mocht ze het land uit, en wij konden onmogelijk drie weken in Spanje gaan zitten. Dus ik trok de stoute schoenen aan en zei "Mag Mimi drie weken in de kliniek blijven? We komen haar daarna meteen ophalen." Het was even stil en toen zei hij "This is not a hotel". Hier was ik al bang voor, maar na een korte stilte zei hij "I go check with the boss, just wait." Even later kwam hij terug en vertelde dat ze besloten hadden dat Mimi mocht komen logeren. Ik kan niet uitleggen hoe blij we toen waren. Het leek gewoon te gaan lukken! Hij beloofde ons een overzichtje van de kosten te sturen, en opnieuw brak het wachten aan. We hadden geen idee van de kosten van een Spaanse dierenarts, maar toen op vrijdagochtend de mail binnenkwam bleek het alleszins mee te vallen. We mochten Mimi de volgende dag al brengen, dus opeens moesten we heel snel aan de slag!

"Ik geloof dat ik je wat moet vertellen..."

Toen de mail vrijdagochend binnen kwam zat ik net in de trein. Ik zou een dagje wat leuks gaan doen met mijn moeder die aan de andere kant van het land woont, en onderweg er naartoe probeerde mijn vriend thuis alles te regelen. We hadden een mandje nodig, maar belangrijk nog: twee tickets naar Barcelona voor vrijdagavond! Ik ontmoette mijn moeder op station Amersfoort. Ze had uitgekeken naar ons dagje uit, en ik natuurlijk ook. Ze gaf me een knuffel, zei dat ze blij was me te zien en vroeg "Gaan we ook gezellig wat eten vanavond?" En toen kreeg ik een sms-je: "Alles geregeld, om half negen vertrekt onze vlucht naar Barcelona!" Ik keek mijn moeder aan en zei "Ik geloof dat ik je wat moet vertellen..."

"Goodevening this is your captain speaking. Welcome on board this flight to Barcelona"

Mijn moeder is gelukkig wel wat van me gewend maar dit vond ik nog wel even een spannend verhaal. Zou ze het begrijpen? Of zou ze me uitlachen. Toen we aan de koffie zaten vertelde ik haar wat er gebeurd was en wat we gingen doen. Toen ik klaar was zei ze "Wat een fantastisch verhaal! We gaan gewoon een andere keer uit eten, jij gaat naar Schiphol!" Wat was het onwerkelijk en spannend en fijn toen ik die avond in het vliegtuig zat en hoorde "Goodevening this is our captain speaking. Welcome on board this flight to Barcelona."





















Nieuwe vriendjes

Die avond kwamen we heel laat aan in Cambrils. Het hotel wat we geboekt hadden lag in een rustige wijk en gelukkig lukte het ons nog een paar uurtjes te slapen. We waren toch wel zenuwachtig. Zouden we haar wel vinden? Was alles voor niks geweest? Ik deed 's ochtend al heel vroeg het raam van de hotelkamer open, en meteen hoorde ik een kat heel hard miauwen. Zou het een teken zijn? We aten snel wat en vertrokken naar de camping. Aan de balie van de camping legden we uit wat we kwamen doen. We hadden van tevoren al gebeld of we de kat mee mochten nemen, en dat mocht. De camping is heel erg groot, dus we werden met een karretje naar het huisje gereden waar we een paar dagen eerder zaten. We hadden gerekend op een lange ingewikkelde zoektocht, maar tot onze verbazing zagen we haar meteen zitten! Ze was aan het spelen tussen de planten met twee Spaanse kindertjes. We overlegden samen even en vroegen ons af hoe we die kinderen uit moesten leggen wat we met Mimi gingen doen. We hadden een blikje eten mee en lieten het zien en toen begrepen ze al dat we het goed met haar voor hadden. Terwijl we met z'n vieren bij haar zaten legden we met handen en voeten uit dat Mimi mee zou gaan naar Nederland. Ze moesten lachen toen we vertelden dat Mimi ook in het vliegtuig zou gaan, en toen we Mimi in het mandje hadden gedaan zwaaiden ze ons uit. Het was allemaal gelukt!

Gezond of niet?

Er zijn van die dingen waar je helemaal niet bij stil staat als je in een opwelling als dit aan de gang gaat. Zo hadden we ons pas in het vliegtuig afgevraagd of ze wel gezond zou zijn. En ineens dacht ik "als ze maar niet zwanger is". Eenmaal bij de dierenarts moesten we eerst heel veel papieren invullen, waaronder haar paspoort en de papieren van de chip. Dat duurde allemaal behoorlijk lang, maar Mimi vond het geen probleem. Ze vond het reuze leuk bij de dierenarts. Er was zoveel te zien! Toen alles was ingevuld zei de dierenarts dat ze Mimi gingen nakijken als we weg waren. Dat was wel even gek, want we hadden erop gerekend dat we daarbij mochten zijn. In plaats daarvan zou hij ons later bellen. Een van de dingen die hij zou testen was of ze geen katten-HIV zou hebben. Als dat zo was moest ze meteen een spuitje krijgen. We dachten dat we het spannendste wel gehad hadden, maar niet dus. Opnieuw begon het lange wachten op goed nieuws.






















Terug naar huis

Aan het einde van de dag belde de dierenarts: Mimi heeft niks ernstigs! Ze had vlooien en oormijt, en omdat ze dat laatste al lang had was er een oorontsteking bij gekomen. Maar alles was te genezen, dus als we over drie weken terugkwamen zou Mimi helemaal hersteld zijn. We waren eigenlijk heel blij dat ze die drie weken bij een dierenarts door zou brengen. Ze was er in goede handen, dat hadden we wel gezien. Voor ons begon nu het lange wachten. Drie weken, ze duurden verschrikkelijk lang...

Het is zo ver!

Eindelijk is het zo ver! De drie weken zijn om en we mogen Mimi halen. In Nederland is het vreselijk weer, dus we kijken ook wel een beetje uit naar die paar dagen Spanje. Maar tot onze verbazing is het in Barcelona nog slechter weer dan in Nederland. Hele donkere wolken, kou en veel regen. Als we in onze huurauto naar Cambrils rijden wordt het gelukkig al snel beter. De zon gaat schijnen en de temperatuur schiet omhoog. We hebben met de dierenarts afgesproken dat we vrijdagavond langskomen om al het papierwerk af te ronden, omdat zaterdag een feestdag is en de kliniek eigenlijk gesloten is. Het duurt lang voor het avond is, maar dan eindelijk zien we haar weer. Het eerste wat we denken is: wat is ze nog klein! We waren vergeten hoe klein ze is (ze is dan vijf maanden) en het is duidelijk te zien dat ze het heel erg naar haar zin heeft in de kliniek. Ze heeft geen oog voor ons en speelt met een stoffen muisje alsof haar leven er vanaf hangt. De dierenarts vertelt dat het goed met haar gaat, maar als ik zie hoe wild ze is maak ik me toch wel zorgen over de vlucht naar huis. We hebben besloten dat we haar meenemen in de cabine. Dat kan bij een aantal luchtvaartmaatschappijen, maar nu vragen we ons af of ze het vliegtuig niet op stelten gaat zetten. Natuurlijk moet ze tijdens haar vlucht in haar mandje blijven, maar of ze dat echt leuk gaat vinden... de dierenarts stelt voor haar een klein slaappilletje te geven vlak voor vertrek. Dat wilden we eerst niet, maar nu we haar zo zien denken we dat het voor iedereen beter is.

Op naar huis

De volgende ochtend halen we haar om 12 uur op in de kliniek. Onze vlucht vertrekt rond drie uur, maar we moeten nog een uur rijden naar Barcelona en we hebben overal gelezen dat de controles heel streng zijn als je met een kat gaat reizen. We willen dus ruim op tijd zijn. De dierenarts geeft Mimi haar slaappil en we merken dat Mimi ook haar hart heeft gestolen. Als we naar de deur lopen zegt ze dat we maar gauw moeten gaan, en we zien dat ze bijna moet huilen. We zwaaien nog een keer en gaan dan gauw in de auto. Maar daar heeft Mimi geen zin in. Ze begint hard te miauwen en wil het mandje uit. Ik hoop maar dat de slaappil snel gaat werken, maar dat laat nogal lang op zich wachten. We rijden toch wel enigszins gestressd naar Barcelona, leveren de huurauto in op het vliegveld en wandelen naar de vertrekhal. Ondertussen miauwt Mimi keihard, en we worden door heel veel mensen nagekeken. We blijken in de verkeerde vertrekhal te staan, dus dat betekent ook nog een ritje met de bus. Gelukkig gaat dat aardig snel, en eenmaal bij de incheckbalie melden we ons aan met Mimi. De steward achter de balie weet duidelijk niet wat hij moet doen. Hij pakt een formulier en vraagt wat aan een collega. Samen vullen ze het formulier in en we mogen door naar de douane. Tot nu toe valt alles mee. We lopen probleemloos langs de douane en komen bij de controlepoortjes. Daar blijkt Mimi uit haar mand te moeten want het mandje moet los door de scanner. We zijn bang dat ze ontsnapt dus pakken we haar heel stevig vast. Gelukkig is ze inmiddels een beetje suf geworden, dus ze laat het allemaal maar gebeuren. Ze mag terug in haar mandje en we mogen doorlopen. Overal op het vliegveld zien we aanplakbiljetten dat de controles streng zijn als je met een kat reist. Wij merken er helemaal niks van. Er heeft zelfs niemand naar haar paspoort gevraagd. We gaan zitten bij de gate en zien dat Mimi nu heel rustig is. We halen haar uit de mand en nemen haar op schoot. We zitten voor een groot raam waar alle vliegtuigen voorbij komen, en Mimi kijkt er met grote ogen naar. We geven haar wat drinken en een paar kattensnoepjes, en de tijd vliegt voorbij. Als het zo blijft gaan als het nu gaat zijn we blij!






















In het vliegtuig

We mogen aan boord en omdat we een huisdier mee hebben mogen we als een van de eersten het vliegtuig in. Ook hier kijkt niemand naar ons mandje, en we spreken zelf de stewardess aan en vertellen dat we een kat bij ons hebben. Ze stelt verder geen vragen en we gaan zitten. Mimi is nog wakker, maar het scheelt niet veel of ze valt in slaap. We hopen maar dat het zo blijft, want hier hebben we ons echt zorgen over gemaakt. Dit moet voor een kat heel stressvol zijn, maar het lijkt er op dat wij veel gestresster zijn dan Mimi. Als we naar de startbaan taxien checken we nog een keer hoe het met Mimi gaat. En wat blijkt? Mimi slaapt. Terwijl we met donderend geraas beginnen met opstijgen slaapt Mimi als een roos en dat zal ze blijven doen totdat we geland zijn op Rotterdam Airport. Wat een geluk! We haasten ons naar de auto en gaan gauw naar huis. Eindelijk thuis!

Een paar maanden later

Inmiddels is het een paar maanden later. Mimi woont nu al een tijdje bij ons en we zijn nog steeds vreselijk blij met haar. Ze is heel erg gegroeid en is een vrolijke en dappere kat. Overal waar wij zijn is Mimi ook. Ze houdt heel erg van spelen, en heeft zoals elke kat een paar gekke gewoontes. Zo vindt ze water heel erg leuk, en met modder spelen vindt ze zo mogelijk nog leuker. Ze heeft altijd zin in eten en vindt het af en toe moeilijk om alleen te zijn, dus we hebben allerlei speeltjes voor haar gekocht zodat ze zich niet hoeft te vervelen. Ze heeft zich razendsnel aangepast aan het leven van een huiskat en ze was ook heel snel zindelijk. Het enige is wel dat we in het begin een klein beetje tuinaarde in de kattenbak moesten doen, anders wilde ze er niet op. Maar ook dat gaat nu prima. 

Alles bij elkaar zijn we heel trots op Mimi. We zijn blij dat ze op ons pad gekomen is en we hopen dat ze nog heel lang bij ons blijft!